Nadanie konstytucji Królestwu Polskiemu miało miejsce pod koniec listopada 1815 roku. Po definitywnej klęsce napoleońskiej zawieruchy, która choć na chwilę pozwoliła zapomnieć nam o dramacie zaborów, ład w Europie został ostatecznie ułożony zgodnie z interesami wielkich mocarstw. Nie ostatecznie jednak. Renowacja Księstwa Warszawskiego przez Napoleona udowodniła, że w Europie musi istnieć państwo polskie, choćby w okrojonej postaci.

Nadanie konstytucji Królestwu Polskiemu – nowa unia personalna

Postać ta okrojona została nie tylko terytorialnie (większość ziem i tak została wcielona do państw zaborczych), lecz również politycznie. Nadanie konstytucji Królestwu Polskiemu nie odbyło się bowiem zgodnie z wolą ludu. Akt ten był oktrojowany, to znaczy narzucony z góry. Samo w sobie nie było to aż tak złe rozwiązanie, niemniej w tym wypadku oznaczało trwałe podporządkowanie karykaturalnego państwa władzy carskiej Rosji.

Demokracja szlachecka kontra carski zamordyzm

Nadanie konstytucji Królestwu Polskiemu oznaczało unię personalną z najgroźniejszym zaborcą. Dodatkowo, akt ten przemodelował ustrój państwa. Od zarania dziejów w na ziemiach polskich, nawet w okresie monarchii, panował reżim demokratyczny. Z niego zrodziła się demokracja szlachecka. Konstytucja cara Aleksandra I wprowadzała na naszych ziemiach rosyjskie jedynowładztwo i zamordyzm.